Η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου αρχίζει τη νέα καλλιτεχνική περίοδο με το πρόγραμμα EROICA, υπό τη μουσική διεύθυνση του διακεκριμένου Κύπριου μαέστρου Σπύρου Πίσυνου. Τρεις βραδινές συναυλίες θα πραγματοποιηθούν μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ ΚΥΠΡΙΑ 2010. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τη Συμφωνία Αρ. 3 του Μπετόβεν (Ηρωική) καθώς και το έργο Οδύσσεια του Κύπριου συνθέτη Τάσου Στυλιανού, το οποίο κέρδισε 1ο βραβείο στο Διαγωνισμό Σύνθεσης του Ιδρύματος Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στις 8, 9 και 10 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Ριάλτο Λεμεσού, το Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου στη Λευκωσία και το Μαρκίδειο Θέατρο Πάφου, αντίστοιχα. Οι παραστάσεις αρχίζουν στις 20:30. Εισιτήρια προπωλούνται στο Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ, Λευκωσία (22 410181), το Θέατρο Ριάλτο (77777745) και το Κέντρο Εξυπηρέτησης και Πληροφόρησης Δημοτών, Πάφος (80008181), προς ?12 και για συνταξιούχους ?7 ενώ, η είσοδος είναι δωρεάν για παιδιά, μαθητές, στρατιώτες και κάτοχους κάρτας νέων (EURΟ <26). Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τα Γραφεία της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου στο 22 463144 και www.cyso.org.cy .


Το πρόγραμμα:

Τάσος Στυλιανού: Οδύσσεια

Λέξεις όπως αυτή του τίτλου του έργου δεν χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Παρ’ όλα αυτά, κάθε «οδύσσεια», με δεδομένο τον σκοπό της, είναι μοναδική. Ο καθορισμός του σκοπού της, θα έλεγα, απαιτεί την κριτική θέαση κάθε πλευράς του χρόνου, ιδιαίτερα του ιστορικού χρόνου, λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν, το παρόν και προβλέποντας διαισθανόμενοι το μέλλον. Το σύνολο αυτών των χρόνων χρειάζεται, πιστεύω, να απασχολεί κάθε ανθρώπινο μυαλό σε στιγμές όπου η ανάμνηση του χρόνου σταματά, είτε είναι το 3000 π.χ., το 1453 μ.Χ. είτε οποιαδήποτε άλλη έγκυρη ημερομηνία. Αυτό το μουσικό έργο είναι βασισμένο σε χρονολογίες οι οποίες σχετίζονται με κάποια ιστορικά στρώματα, σημαίνοντα στην ιστορία του τόπου. Το έργο δεν είναι απόλυτα προγραμματικό. Επηρεάζεται όμως από την πορεία της ιστορίας, χρονολογώντας την μουσικά. Θα μπορούσαμε ταυτόχρονα να πούμε πως αγωνιά κατά κάποιο τρόπο και εύχεται να μεταδώσει τη μοναδικότητα του είδους, παρά τις αναπόφευκτες διακυμάνσεις στον χρόνο.  Με αυτή την έννοια, η γιορτή ενός συγκεκριμένου χώρου μέσα στον χρόνο δεν θα μπορούσε να είναι απλά κάποιο στατικό σημείο. Απεναντίας, θα ήταν σοφό να εμπεριέχει αποθέματα ενέργειας έτσι ώστε να μας απελευθερώσει από τα όρια της τοπικής σκέψης βοηθώντας μας να «αντιληφθούμε αυτό που επέρχεται να γίνει και να μας θυμίζει αυτό που έχει έρθει για να γίνει» (Αριστόξενος, γύρω στο 300 π.Χ.). 

L. van Beethoven: Συμφωνία Αρ. 3, σε Μι ύφεση μείζονα, Έργ. 55 («Ηρωική»)

Ο Μπετόβεν διατηρούσε πάντα μια στάση λατρείας-μίσους απέναντι στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Αφενός μεν θαύμαζε το θάρρος του Ναπολέοντα να πολεμήσει για την ελευθερία και να υπερασπιστεί τα ιδανικά της Επανάστασης, αφετέρου, ένιωθε απέχθεια για τις πολεμικές του τάσεις. Το 1798, ο συνθέτης συναντήθηκε με τον Γάλλο πρόξενο στη Βιέννη, Κόμη Bernadotte, ο οποίος του πρότεινε να γράψει μια συμφωνία προς τιμήν του Ναπολέοντα.  Η Συμφωνία Αρ. 3 σε Μι ύφεση μείζονα, Έργο 53 ολοκληρώθηκε το 1804, φέροντας στο εξώφυλλο της παρτιτούρας της το όνομα «Βοναπάρτης». Περιγράφοντας την αντίδραση του Μπετόβεν όταν έμαθε ότι ο Ναπολέοντας αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας, ο φίλος του συνθέτη, Ferdinand Ries, εξήγησε: «Θα ποδοπατήσει όλα τα δικαιώματα των ανθρώπων για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του και θα γίνει ο μεγαλύτερος τύραννος από όλους! Λέγοντας αυτά τα λόγια, ο Μπετόβεν έσκισε το εξώφυλλο της Συμφωνίας και το πέταξε στο πάτωμα.» Ο συνθέτης άλλαξε αμέσως το όνομα της Συμφωνίας σε «Ηρωική» και την αφιέρωσε στον Πρίγκηπα Lobkowitz με αντάλλαγμα 400 δουκάτα. Στο μυαλό του Μπετόβεν, ωστόσο, η Ηρωική παρέμεινε για πάντα ένα έργο αφιερωμένο στον Ναπολέοντα – ακόμα και μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα, ο συνθέτης παραδέχθηκε ότι είχε ήδη γράψει μουσική «για αυτό το θλιβερό συμβάν δεκαεπτά χρόνια πριν».  Μια συμφωνία τεραστίου εύρους, επινοητικότητας και δεξιοτεχνίας, η Ηρωική ξεφεύγει από τα πλαίσια της Κλασικής συμφωνίας καθώς συνδέεται γενικά με την αρχή του συμφωνικού Ρομαντισμού. Το έργο ανοίγει με μια  επιβλητική και άκρως παρατεταμένη κίνηση Allegro con brio. Η δεύτερη κίνηση αποτελείται από ένα πένθιμο εμβατήριο, το οποίο είναι εξίσου μεγαλοπρεπές και διέπεται από συναισθήματα που είναι τραγικά μα και ευγενικά. Αντί του κλασικού μινουέτου, ο Μπετόβεν γράφει ένα σκέρτσο για την τρίτη κίνηση. Η Συμφωνία ολοκληρώνεται θριαμβευτικά με ένα μεγαλόπνοο φινάλε, το οποίο αποτελείται από παραλλαγές σε ένα θέμα από το μπαλέτο του Μπετόβεν, Die Geschφpfe des Prometheus.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *