Θεατρική παράσταση: «Δεσποινίς Τζούλη» με τον Αλέξη Γεωργούλη στην Κύπρο

0 thoughts on “Θεατρική παράσταση: «Δεσποινίς Τζούλη» με τον Αλέξη Γεωργούλη στην Κύπρο”

1. Βαριέμαι εύκολα, και δυστυχώς αναγκάζομαι να κατατάσσω κάθε έργο
   τέχνης (είτε πρόκειται για έκθεση, είτε για συναυλία, είτε βιβλίο,
   είτε παράσταση) σε μια από δύο κατηγορίες – αυτές που με κρατούν,
   και αυτές που με χάνουν. Η παράσταση Δεσποινίς Τζούλη, όχι μόνο
   με κράτησε, αλλά με καθήλωσε. Μου δημιούργησε μια ανάγκη να
   εμπεδώνω κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε μορφασμό, κάθε χειρονομία,
   και ακόμα σε κάποια σημεία να θέλω να αναλογιστώ, να αναλύσω και να
   τεμαχίσω μέσα στο μυαλό μου όλα όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής,
   οτιδήποτε λεγόταν και, κυρίως, όσα δεν λέχθηκαν.

   Το έργο του Πάτρικ Μαρμπερ είναι αναμφίβολα ένα θεατρικό
   λογοτεχνικό κόσμημα. Πρόκειται για μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία
   με την ιδιαιτερότητα ότι διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας
   κρίσιμης ιστορικής περιόδου και μέσα σε μια βραδιά ιστορικής
   σημασίας. Χαρακτηρίζεται από μια έντεχνη συνένωση ποικίλων μοτίβων-
   έρωτας, πάθος, ταξικές συγκρούσεις, προσωπικές φιλοδοξίες, προδοσία
   και αφοσίωση και πολλά άλλα, γι’αυτό και δεν πρόκειται απλά για ένα
   θεατρικό έργο, αλλά για ένα κείμενο που προσφέρεται για μελέτη και
   για επιμόρφωση.

   Θεωρώ τη σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση που υιοθετήθηκε
   στην παρουσίαση του έργου αυτού επί Κυπριακής σκηνής, σαν μια
   προσπάθεια να είναι το συγκεκριμένο κείμενο όσο πιο προσβάσιμο, και
   όσο πιο κατανοητό γίνεται προς όφελος του θεατρόφιλου. Ήταν μια
   φρέσκα, μια σύγχρονη, μια αναζωογονητική παρουσίαση. Πριν ακόμα
   εισέλθουν οι ηθοποιοί επί σκηνής, το σκηνικό καλωσόριζε το θεατή σε
   ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα και σχήματα, σχεδόν βαρυφορτωμένο από
   αντικείμενα, μια κουζίνα – που προετοίμαζε αισθητηριακά το κοινό
   ότι κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον θα διαδραματιζόταν εκεί μέσα. Όπως
   και έγινε. Το δωμάτιο, απομονωμένο μεν από την αρχοντική οικία,
   φαινόταν λιτό και φτωχό όταν σύχναζε εκεί μόνο η εργατική τάξη,
   μετατρέποταν δε σε ένα μαγικό καταφύγιο, ένα μυστικό χώρο έκφρασης
   των απωθημένων της αριστοκρατικής τάξης που εκπροσωπούσε για τους
   σκοπούς του έργου η Λαίδη, η Δεσποινις Τζούλη.

   Πιστεύω ότι το βαρόμετρο για την επιτυχία της συγκεκριμένης
   παράστασης ήταν η ηθοποιός που ανέλαβε να φέρει εις πέρας τη
   δύσκολη αυτή αποστολή, την ενσάρκωση της Τζούλη. Και πιστεύω ότι η
   Κρίστη Παπαδοπούλου ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου.
   Είδα μια ερμηνεία που μαρτυρούσε ότι είχε προηγηθεί ουσιαστική
   διεργασία, και ότι η ίδια είχε πλήρη επίγνωση του βάρους που θα
   έπρεπε να σηκώσει και ότι είχε μελετήσει, είχε κατανοήσει τη
   ψυχοσύνθεση αυτού του υπερβολικά περίπλοκου χαρακτήρα. Η Δεσποινίς
   Τζούλη ήταν μπερδεμένη, ερωτευμένη, θλιμμένη, καταπιεσμένη,
   χορτασμένη αλλά και στερημένη, ήταν άπειρη, αφελής και αθώα, αλλά
   ήταν και πονηρή, εκμεταλλευτική, και σκληρή, και όλα αυτά
   ταυτόχρονα – σε κάποιες στιγμές όφειλε να εναλλάσσεται από τη μία
   της περσόνα στην άλλη σε απίστευτους ρυθμούς, αλλά σε άλλες ήταν
   αναγκασμένη να παίξει και όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα της μαζί!
   Μου έκανε εντύπωση που το πέτυχε όλο αυτό το περίτεχνο κράμα με την
   ενδεδειγμένη ωριμότητα, παρά το νεαρό της ηλικίας της.

   Δεν χρειάζεται να πω και πολλά για τον Αλέξη Γιωργούλη. Σε ένα
   ρόλο που του ταίριαζε γάντι, ήταν έκδηλη η εσωτερική σύγκρουση που
   αποτελούσε και την ουσία του χαρακτήρα του, ίσως και ολόκληρου του
   έργου. Ήταν αποτελεσματικός στη απόδοση της αρχικής του αντίστασης
   στο να ενδώσει στο καταπιεσμένο του πάθος, και του διλήμματος που
   μοιραία ακολούθησε, παρουσιάζοντας έντεχνα και με τον ανάλογο
   συναισθηματισμό τις αντιφάσεις μεταξύ του δουλοπρεπή εργατικού
   ανθρωπάκου και του φιλόδοξου τζέντλεμαν. Ήταν απόλυτα πετυχημένη η
   δύσκολη αποστολή που είχε αναλάβει και αυτός, να μεταλλάσσεται
   σχεδόν αυτόματα από τρυφερό εραστή σε αφόρητα προσβλητικό και
   εκδικητικό χαρακτήρα.

   Στο ρόλο της Κριστίν, αυτου του εξισορροπητικού ρόλου, που
   σκοπός του ήταν να υπενθυμίζει την αξία της αφοσίωσης, του
   σεβασμού, της υποχρέωσης, της προσγείωσης στην πραγματικότητα, εκεί
   που κάποιος κινδυνεύει να καταστραφεί από τις επιπτώσεις που
   αναπόφευκτα επέρχονται όταν αυτός ενδίδει σε απαγορευμένα πάθη – η
   Νέδη Αντωνιάδη ήταν πραγματικά εκπληκτική, κυρίως στις εκφράσεις
   του προσώπου της. Είδα μια αυστηρότητα αναμεμιγμένη με μια
   ευαισθησία, ένοιωσα σαν να είχε εισέλθει σε μια τολμηρή, επίπονη
   διαδικασία επίδεσης πληγών που αιμορραγούσαν. Αναντίλεκτα έπρεπε να
   παίξει το πιο συνετό, το πιο λογικό, το πιο αντικειμενικά ΄σωστό΄
   χαραχτήρα από τους τρεις, αλλά παράλληλα κατάφερε να μεταδώσει στο
   κοινό ότι δεν έπαιζε για μας αποκλειστικά αυτό το ρόλο – ότι ήταν
   υποχρέωση της να παίξει τον ίδιο ρόλο και προς τους άλλους δύο
   χαρακτήρες, με σκοπό να εμποδίσει ένα επερχόμενο όλεθρο. Ενώ
   φαινομενικά, οι δυο άλλοι ρόλοι φάνταζαν πιο περίπλοκοι, ο ρόλος
   της Κριστιν περιείχε αυτή ακριβώς την ιδιαιτερότητα της υποκριτικής
   δύο ταχυτήτων, καθιστώντας το συγκεκριμένο ρόλο ίσως τον πιο
   πολυδιάστατο από τους τρεις, και την ερμηνεία της Νέδης Αντωνιαδη
   μεγαλύτερη σε αξία από τη χρονική διάρκεια της παρουσίας της στη
   σκηνή.

   Μου έκανε τρομερή εντύπωση και το εξης, όσον αφορά τη
   διαδραστικότητα μεταξύ των ηθοποιών επι σκηνής: ο Τζων και η
   Κριστιν είχαν χημεία μεταξύ τους, όπως ακριβώς θα αναμενόταν απο
   ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι. Έπεισαν το θεατή ότι γνωρίζονταν καλά,
   για χρόνια, και ότι είχε επέλθει η απόλυτη αλληλοκατανόηση μεταξύ
   τους. Αντίθετα, δεν είδα αντίστοιχη σύνδεση μεταξύ του Τζων και της
   Τζουλη. Υπήρχαν κάποιες στιγμές «ηλεκτρισμένες», εκεί όπου το πάθος
   κυριαρχούσε, αλλά παράλληλα κάποιες συνομιλίες και επαφές τους
   στερούνταν χημείας, θα μπορούσαν ακόμα να χαρακτηριστούν και λίγο
   αδέξιες, μηχανικές. Αν αυτή ήταν η πρόθεση, αξίζουν συγχαρητήρια
   στην ομάδα, γιατί το αποτέλεσμα αντικατόπτριζε μια απόλυτα
   ρεαλιστική εικόνα όσων ένωναν, και όσων χώριζαν, εκ των πραγμάτων,
   τους συγκεκριμένους χαρακτήρες.

   Δεν μπορώ να κρίνω τη σκηνοθεσία, και πάντα θεωρούσα, σωστά ή
   λανθασμένα, ότι για τον ανειδίκευτο θεατή, η σκηνοθεσία θα πρέπει
   να περνά απαρατήρητη, και η αξιολόγηση της να αφήνεται στους
   ειδικούς. Όποιες παραστάσεις είδα, στις οποίες ένοιωσα ότι μου
   επιβαλλόταν να δωσω σημασία στη σκηνοθεσία, εμπίπτουν στην
   κατηγορία αυτών που με έχασαν. Έχω μια προσωπική απέχθεια προς
   εκείνους τους σκηνοθέτες που νοιώθω ότι μου φωνάζουν από τα
   παρασκήνια να τους συγχαρώ για τα επιτεύγματα τους. Εδώ σίγουρα δεν
   το ένοιωσα. Είδα μια ροή στους διαλόγους, είδα επικαλύψεις στις
   ατάκες, είδα μια πολύ επιδέξια κινησιολογία επί σκηνής, κάποιες
   ανεπαίσθητες λεπτομέρειες στην απόδοση των διαλόγων – είδα, όντως
   κάποιες εμπνεύσεις στην όλη παράσταση που φαντάζομαι ότι ήταν όντως
   σκηνοθετικές. Αλλά δεν μου επιβλήθηκαν, τις είδα επειδή από μόνη
   της η παράσταση προκαλούσε μια δική μου προσωπική ανάγκη να
   συγκεντρωθώ και να ερμηνεύσω την κάθε οπτική και ακουστική εμπειρία
   που μου πρόσφερε. Το τέλος του έργου πρέπει λογικά να ήταν απόφαση
   αποκλειστικά της σκηνοθέτιδας, και, δίχως να θέλω να προδώσω
   οτιδήποτε, θα πω ότι απλά επιβεβαιώνει ένα βασικό στοιχείο στον
   τομέα των τεχνών – ότι τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, και ότι
   οποιοδήποτε τελικό συμπέρασμα πρέπει να υπόκειται στην κρίση και
   στην αντίληψη κάθε θεατή ξεχωριστά.

   Το συγκεκριμένο έργο βεβαίως και θα μπορούσε να ανέβει με
   εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τα θέματα που διατείνεται είναι δύσκολα,
   περίπλοκα, ακόμα και σκοτεινά, βαρετά, καταθλιπτικά. Πιστεύω ότι η
   παραγωγή ηθελημένα ήθελε να προσφέρει στο θεατή της μια
   ενδιαφέρουσα θεατρική εμπειρία αντί μια εκπαιδευτική βραδιά
   περισυλλογής. Γι’αυτό στο κείμενο έδωσε ένα καθορισμένο,
   συγκεκριμένο ρυθμό, μια γρηγοράδα, από ένα έργο που ίσως να
   γράφτηκε σε τέμπο andante, το μετέτρεψε σε ερμηνευτικό allegro,
   κυρίως για να αγγίξει πιο εύκολα τους περισσότερους- αφού λίγοι
   είναι αυτοί που αντέχουν και απολαμβάνουν το ‘βαρύ’ και το ΄αργό΄
   στο θέατρο.

   Το τελικό συμπέρασμα είναι- λογοτεχνικό αριστούργημα,
   εξαιρετικές ερμηνείες σύνθετων και πολυδιάστατων χαρακτήρων,
   ευχάριστο σκηνικό, αρμόζουσα συνοδευτική μουσική υπόκρουση, και μια
   φρέσκα προσέγγιση, μια νέα πρόταση, μια σύγχρονη παρουσίαση
   διαχρονικών θεμάτων. Μια ολοκληρωμένη και αξιέπαινη δουλειά με
   αποτέλεσμα μια ευκαιρία για μια ευχάριστη, δροσερή βραδιά στο
   θέατρο- μια ευκαιρία απόδρασης από την αβάσταχτη ζέστη και τις
   ανησυχίες των καιρών και της καθημερινότητας.

   Απάντηση